1852 წელს შოტლანდიელმა ქიმიკოსმა რობერტ ანგუს სმითმა მანჩესტერში პირველმა უჩვენა, რომ არსებობს კავშირი მჟავური წვიმასა და დაბინძურებულ ატმოსფეროს შორის.ეს პროცესი ბუნებრივ წვიმასთან შედარებით წვიმის წყლის მჟავიანობის მომატებას გულისხმობს. ტერმინი „მჟავური წვიმა“ დაამკვიდრა რობერტ ანგუს სმითმა 1872 წელს.
მჟავური წვიმის ორი უმთავრესი კომპონენტია გოგირდმჟავა და აზოტმჟავა. ზოგჯერ მჟავური წვიმები საკმაოდ შორს მოდის იმ ადგილებიდან, სადაც პირველადი დამაბინძურებელი ნაერთების წყაროებია. ამრიგად, მჟავური წვიმის პრობლემა ამა თუ იმ ქვეყნის ფარგლებით არ შემოისაზღვრება, რადგანაც ატმოსფერული დამაბინძურებლები დიდი მასშტაბით გადაადგილებას ხშირად განიცდიან. მჟავიანობის მომატება უარყოფითად მოქმედებს როგორც ცხოველურ, ისე მცენარეულ სამყაროზე. გაზრდილი მჟავიანობა თევზის პოპულაციის მკვეთრ შემცირებას იწვევს. თევზების სახეობათა მხოლოდ მცირე რიცხვს შეუძლია გადარჩეს და მჟავე არეში გამრავლდეს. მჟავა წვიმები, ასევე, უდიდეს გავლენას ახდენს ტყის საფარსა და ნიადაგზე.
